تعزیه‌خوان‌های «تکیه دولت» چقدر دستمزد می‌گرفتند؟
تاریخ انتشار: ۱۵ مرداد ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۵۶۸۰۹۶۹
با آنکه ایام محرم در تکایای معروف و بزرگ تهران و میادین مختلف، تعزیه‌خوانی‌های خوبی برگزار می‌شد، اما بیشتر مردم تهران «تکیه دولت» را بر همه آنها ترجیح می‌دادند و آرزو داشتند تعزیه‌های آن را ببینند.
به گزارش خبرنگار میراث‌فرهنگی ایران اکونومیست، ماجرای ساختن «تکیه دولت»، تعزیه‌های باشکوهی که در دوران ناصرالدین شاه در آن برگزار می‌شد و اینکه آیا شاه قاجار بعد از مسافرت به اروپا و الگوگیری از تماشاخانه آلبرت هال لندن دستور آن را صادر کرده است؛ از مباحث تاریخ دو قرن گذشته است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
با افزایش جمعیت تهران و اشتیاق عامه مردم و اعیان و اشراف به تعزیه و علاقه شدید ناصرالدین شاه به داشتن یک بنای عالی و مناسب برای برگزاری تعزیه‌های دولتی و درباری، دیگر تکیه دولت قدیم (تکیه حاج میرزا آقاسی) گنجایش جا دادن انبوه تماشاگران تهرانی را نداشت و محل مناسبی برای برپایی مراسم تعزیه نبود. از این رو ناصر الدین شاه در سال ۱۲۸۳ هجری قمری به دوستعلی خان معیرالممالک دستور داد تا همراه ساخت کاخ شمس العماره تکیه بزرگی هم در کنار آن بنا کند. معیر الممالک از همان زمان دست به کار شد و هنرمندان و معماران مشهور تهران را برای این کار گرد آورد.
اگر چه ظاهرا چند سال طول می‌کشد تا تزیینات داخلی و بخش های فرعی آماده شود و نخستین تعزیه ای که در تکیه دولت برگزار می شود از سال ۱۲۹۳ هجری قمری به بعد است که تعزیه خوانی در این تکیه باشکوه و جلال خاص آغاز شده است و این تعزیه ها تا سال مرگ ناصر الدین شاه (۱۳۱۳ هجری قمری) ادامه داشت و سال به سال بر شکوه و جلال و تجمل تشریفات آن افزوده می‌شد و پس از او تاز مان محمدعلی شاه و حتی احمدشاه اگر چه تعزیه خوانی های تکیه دولت به روال گذشته همچنان ادامه یافت؛ اما شکوه و جلال و زرق وبرق تعزیه‌خوانی‌های دوره ناصری را نداشت. عبدالله مستوفی در شرح زندگانی من (جلد یک صفحه ۲۸۸) نوشته: «... ناصرالدین شاه که از همه چیز وسیله تفریح می‌تراشید، در این کار هم سعی فراوان خرج داد و شبیه خوانی را وسیله اظهار تجمل و نمایش شکوه و جلال سلطنتش کرد...» (پژوهشی در تعزیه و تعزیه‌خوانی از آغاز تا پایان دوره قاجار در تهران. عنایت‌الله شهیدی با همکاری علی بلوک‌باشی)
هزینه‌های تعزیه در دوران ناصرالدین شاه
به طور کلی تعزیه‌ها در دوره قاجار در تکیه‌ها برگزار می‌شد؛ به جز تعزیه‌خوانی‌های عمومی که بانیان آن بیشتر اهالی محل بودند و هر خانواده به حد توانایی خود با رضایت و رغبت برای آن پول پرداخت می کرد، تعزیه‌خوانی‌های دولتی هم به دو صورت تعزیه خوانی های دولتی یا درباری و سلطنتی پایتخت و تعزیه های دولتی شهرها و ایالات برگزار می‌شد. اعتمادالسلطنه درباره مخارج دولتی و غیردولتی در اواسط عهد ناصری می نویسد «از طرف دولت روز افزون چه در تهران و چه در سایر بلاد بیش از ۵۰ هزار تومان از عین مالیات به مخارج تعزیه داری می‌رسد و البته در تمام اقطار ایران در این ماه (محرم و صفر) تقریبا یک کرور تومان قند و چای به مصارف روضه الشهدا خوانی می‌رسد» البته ناصرالدین شاه علاوه بر تعزیه‌خوانی‌های معمول تکیه دولت در مسافرت‌های خود نیز دستور میداد که برایش تعزیه بخوانند که هزینه‌های آن را نیز باید حساب کرد.
کنت جوزف آرتور دو گوبینو (Joseph Arthur de Gobineau) که نخستین‌بار در سال ۱۸۵۵ یعنی درست زمانی‌که تازه ۹ سال بود ناصرالدین شاه بر اریکه سلطنت تکیه زده بود، خود را با کشتی به ساحل بوشهر رساند و از آنجا راهی نقاط مرکزی ایران از جمله پایتخت شد. سه‌سال در ایران ماند که بخشی از آن دبیر اول و نیمه دوم این مدت کاردار سفارت فرانسه در تهران بود. او همچنین سه سال بعد، از ناپلئون سوم، امپراتور فرانسه دوباره مأموریت یافت تا در جایگاه کاردار فرانسه راهی ایران شود که تا سال ۱۸۶۳ تداوم یافت.
وی می نویسد «خواننده خوش صدا بیش از دیگر اعضای دسته درآمد دارد، زیرا عایدی به تناسب قریحه و استعداد تقسیم می شود. مثلا درآمد پسربچه چهارده پانزده ساله ای که مردم صدایش را به ویژه دوست دارند و از اشتهار کلانی برخوردار است، در دهه محرم بر ۲۵۰ تا ۳۰۰ تومان، ( ۲۹۰۰ تا ۳۴۰۰ فرانک) می شود که عایدی خوبی است»
دوگلاس اسلادن نویسنده انگلیسی که شرح یک مجلس تعزیه را از زبان دولوری، ایلچی فرانسه دربار مظفرالدین شاه نقل می‌کند، می‌گوید «جوان اصفهانی خوش‌صدا که در تعزیه شبیه قاسم (برادرزاده امام‌حسین)شده بود، برای تعزیه‌خوانی‌های ۱۰ روزه اول محرم، در حدود ۴۰۰ تومان گرفت که نسبت به آن زمان مبلغ کلانی است» (پژوهشی در تعزیه و تعزیه‌خوانی از آغاز تا پایان دوره قاجار در تهران. عنایت‌الله شهیدی با همکاری علی بلوک‌باشی)
مردم تهران «تکیه دولت» را ترجیح می‌دادند
تکیه دولت را می توان نخستین تماشاخانه بزرگ ایران به حساب آورد که یکی از فاخرترین گونه‌های نمایشی آیینی ایرانی، یعنی «تعزیه» در آن اجرا می شده و حاضران را به بهترین وجه شیفته تماشای این گونه نمایشی می کرده است. با آنکه در ایام محرم در تکایای معروف و بزرگ تهران، میادین مختلف تعزیه‌خوانی‌های خوبی برگزار می شد، اما بیشتر مردم تهران تکیه دولت را بر همه آنها ترجیح می‌دادند و آرزو داشتند تعزیه‌های آن را ببینند. مردم در ایام محرم بامداد هر روز از دور و نزدیک شهر با شتاب خود را به سبزه میدان و جلوی تکیه دولت می رساندند تا هر چه زودتر در تکیه جایی برای خود بیابند و از تماشای تعزیه محروم نمانند.
دربار قاجار هنگام برگزاری تعزیه در تکیه دولت، گهگاه از نمایندگان دولت‌های اروپایی مقیم تهران دعوت می کرد که در برخی مجالس تعزیه شرکت کنند. سیاحان و جهانگردان اروپایی نیز که به تهران می آمدند اگر اقامت آنان در تهران با ایام سوگواری مقارن بود می کوشیدند تا با کسب اجازه از شاه و رجال درباری و متصدیان تکیه و تعزیه یک یا چند مجلس از تعزیه را در تکیه دولت ببینند. (پژوهشی در تعزیه و تعزیه‌خوانی از آغاز تا پایان دوره قاجار در تهران. عنایت‌الله شهیدی با همکاری علی بلوک‌باشی)
بخش‌های تکیه دولت
در مرکز تکیه دولت، سکوئی دایره شکل به قطر تقریبی ۹.۵ متر و ارتفاع یک متر، که از سنگ منقوش به قاب و شمسه ساخته شده بود، قرار داشت که سطح آن با آجر، فرش شده و در چهار طرف آن نیز پله هایی درنظر گرفته شده بود.
این سکو تخت نامیده می شد و شبیه خوانان تعزیه ها از پله های چهار طرف آن بالا می رفتند و نسخه های مختلف تعزیه را اجرا می کردند. اطراف این سکو نیز راهی ایجاد شده بود به عرض تقریبی شش متر تا دسته های عزاداری، سواره ها، موزیکچی ها، فیل ها، شترها و درشکه ها از این طریق وارد شده و پس از گردش و اجرای مراسم مخصوص به خود، از این راه نیز خارج شوند.
منبر تکیه دولت
در تکیه دولت، یک منبر بزرگ از سنگ مرمر وجود داشته که برخی معتقدند ۲۰ پله و برخی دیگر معتقدند ۱۴ پله داشته که بلندای آن حدود ارتفاع یک طبقه از «تکیه دولت» بوده است. این منبر به سفارش معیرالممالک در شهر یزد ساخته شده که آن را در زمان انقلاب مشروطه از تکیه دولت خارج می کنند و در میدان توپخانه سابق (میدان امام خمینی ره) قرار می دهند و شیخ فضل اللّه نوری روی آن سخنرانی می‌کند. در مقابل این ایوان، در انتهای صحن تکیه، منبری از سنگ مرمر با چهار پله روی سکوی مرتفعی قرار داشت که قبل از شروع تعزیه چند واعظ بر آن وعظ کرده و مردم را برای مشاهده وقایع تعزیه آماده می‌کردند.
چادر تکیه دولت
جعفر شهری در صفحه ۱۱۴ کتاب طهران قدیم چنین نوشته: چادر این تکیه نیز به نسبت مکان خود از بزرگترین و پرشکوه ترین پوش ها بود که بر اسکلت آهنی آن استوار می شد؛ چه، سقف و پوش سلطانی به حساب می آمد که سایه بر سر ظل‌الله می‌افکند، همراه نقش‌هایی از شیر و پلنگ و طاووس و مرغ و گل و گلدان و شیرهای شمشیر به دست و خورشید به پشت، همراه با نواردوزی های قشنگ که هر بیننده ای را مجذوب می کرد.
روشنایی تکیه دولت
در مرکز سقف تکیه دولت، یک چهل چراغ آویخته شده بود. از سوی دیگر چهل‌چراغ‌ها و قندیل‌ها و لاله‌هایی نیز وجود داشتند که بیش از پنج‌هزار شمع در آنها روشن می شد و با استفاده از شمعدان های چند شاخه و دیوارکوب ها و چلچراغ ها و شمع ها، نورپردازی چشمگیری به وجود می آمد که حال و هوای ویژه ای به این بنا می داد. برای روشنایی صحن و سکوی تکیه دولت، که بر آن مراسم تعزیه اجرا می شد، از چهار چراغ گاز استفاده می شد و برای جلوگیری از اختلال دید تماشاچیانی که در طبقات فوقانی قرار داشتند، به جای حباب از چهار چتر که بالای آن می بستند، استفاده می کردند.
در سال ۱۲۶۳ هجری قمری، به دستور ناصرالدین شاه قاجار نخستین مولد برق به ایران وارد شد و به منظور روشنایی دربار و تکیه دولت مورد استفاده قرار گرفت. از این پس در اطرف تخت تکیه دولت شش چراغ برق بزرگ آویخته می شد تا روشنایی لازم را تامین کند. ( گذری بر تکیه دولت؛ تماشاخانه ای که تکرار نشد، پیمان شیخی، ایران تئاتر)
تعزیه خوانی دربار از اول محرم یا یک روز مانده به آن شروع می شد و تا دهم یا گاهی تا دوازدهم و چهاردهم ادامه داشت و معمولا دو نوبت روز و شب برگزار می شد؛ ناصرالدیدن شاه معمولا از روز دوم یا سوم محرم به تکیه می‌آمد و در جایگاه مخصوص خود که پرده زنبوری آبی یا مشکی در جلویش آویخته بود، می نشست. بانیان مجالس تعزیه‌های تکیه دولت رجال بودند که هر کدام هزینه برگزاری چند روز تعزیه را برعهده می گرفتند.
برگزاری تعزیه در تکیه دولت بعد از ناصرالدین شاه چند سالی کم فروغ بود اما در سال ۱۳۲۳ هجری قمری به دستور مظفرالدین شاه سقف تکیه دولت ساخته شد و بار دیگر تعزیه خوانی از اول محرم و با تشریفات در آنجا برپا شد و تا زمان احمدشاه نیز کم و بیش ادامه داشت.
اتفاقات مهم تکیه دولت
از رویدادهای مهم تکیه دولت می توان به تشکیل نخستین مجلس موسسان و عزل احمدشاه قاجار از سلطنت اشاره کرد که ۱۵ آذرماه سال ۱۳۰۴ هجری شمسی اتفاق افتاد و رضاخان به ریاست حکومت موقت تعیین شد. عبدالله مستوفی در کتاب شرح زندگانی من به این موضوع اشاره دارد که پس از کشته شدن ناصرالدین شاه قاجار، غرفه بزرگ تکیه دولت به عنوان محل امانت گذاشتن جنازه شاه قاجار تعیین می‌شود. ناظم الاسلام کرمانی در کتاب تاریخ بیداری ایرانیان به این نکته اشاره داشته که تکیه دولت در زمان مظفرالدین شاه قاجار نیز مدتی جایگاه موقت جنازه این شاه قاجار بوده است.
عاقبت تعزیه و تکیه دولت
تعزیه در تکیه دولت تا اواخر دوره قاجاریه به صورت مداوم برگزار می شد، اما با انقلاب مشروطه و پرداختن مردم به امور سیاسی و اجتماعی، مراسم شبیه‌خوانی در این تکیه دیگر برگزار نشد و اوایل سلطنت پهلوی اول آرام آرام رو به تعطیلی رفت. پهلوی اول معتقد بود در صورتی که اروپایی‌ها حرکات تعزیه را مشاهده کنند، به حساب خشونت و توحش گذاشته می‌شود؛ بنابراین همه گونه تظاهرات مذهبی ممنوع شد که آسیب فراوانی به این هنر آیینی زد و در چند دهه دوره پهلوی این آیین به صورت سیار و پراکنده در شهرهای مختلف برگزار می شد.
پس از انقلاب اسلامی تلاش‌های بسیاری برای انطباق ارزش‌های دینی و فرهنگی صورت گرفت که موجب نزدیک شدن هنر به فرهنگ و ارزش‌های دینی شده است. یکی از دستاوردهای این نزدیک شدن، متعهد شدن هنرمندان به ترویج ارزش های اخلاقی و اسلامی از طریق رسانه قدرتمند هنر بود که به تعزیه به عنوان یکی از این هنرهای انقلابی می توان اشاره کرد. تا جایی که این هنر که در دوران قدیم به خصوص در عصر پهلوی از سوی روشنفکران به سخره گرفته می شد، پس از انقلاب اعتلای خود را به دست آورد به گونه‌ای که برای تمام مناسبت‌های سوگ و سور در طول سال می توان مجلس تعزیه اجرا کرد و هنرمندان و فعالان این هنر آیینی، خود را نه فقط هنرمند بلکه خادم و ذاکر امام حسین (ع) می‌دانند.
اما تکیه دولت، بعد از دوران مشروطه، سال‌ها متروک و نیمه مخروبه بود تا اینکه در سال ۱۳۲۵ خورشیدی به دستور عبدالحسین هژیر (وزیر دارایی دولت وقت) و به منظور ساخت بانک ملی شعبه سبزه میدان ( میدان ۱۵ خرداد)، تخریب و بخش اعظم این بنا، برای ساخت این بانک استفاده شد؛ بانکی که شاید بسیاری از کسانی که هر روز وارد آن می‌شوند و یا از مقابل این بانک بزرگ و چشم‌نواز عبور می‌کنند، آگاهی نداشته باشند که این مکان در روزگار گذشته شاهد حضور ۲۰ هزار تماشاگر تعزیه و عزاداران سالار شهیدان، امام حسین (ع) بوده است.
منبع: خبرگزاری ایرنا برچسب ها: ماه محرم ، تعزیه ، تئاترمنبع: ایران اکونومیست
کلیدواژه: ماه محرم تعزیه تئاتر تعزیه خوانی تعزیه خوانی ناصرالدین شاه دوره قاجار تکیه دولت تکیه دولت برگزار می شد هجری قمری شاه قاجار تعزیه ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iraneconomist.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران اکونومیست» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۶۸۰۹۶۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
از این مهندس پاس به آن پاسور گل؛ ژاوی و کروس چرا مثل مسی و مولر استعفای خود را پس گرفتند؟
به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری علم و فناوری آنا، از جمله اتفاقات بحث انگیز فوتبال اسپانیا در روز‌های گذشته، پس گرفتن استعفای «ژاوی هرناندز» از سرمربیگری بارسلونا بود.مربی جویای نام آبی و اناری‌ها وقتی اواخر ژانویه تیمش مقابل ویارئال شکست سنگینی را متحمل شد، در کنفرانسی خبری گفت بسیار ناراحت است تا جایی پایان فصل از مقامش کناره می‌گیرد.
او دلیل این حرکت را کسب نتایج و نمایش ضعیف تیم کاتالانی بیان کرد. از طرفی این تصمیم در حالی گرفته شد که هنوز یک سال از قراردادش باقی مانده بود.ژاوی ۴۴ ساله که در نوامبر ۲۰۲۱ جانشین رونالد کومان روی نیمکت بارسا شد، در فصل قبل توانست به دو مقام قهرمانی لالیگا و سوپرجام اسپانیا برسد، اما وقتی شاگردانش در فصل کنونی، ابتدا نتایجی ناراحت کننده گرفتند، سخت برآشفت و اینگونه واکنش نشان داد.
پس از آنکه این موضوع را رسانه‌ای کرد، حتی تلاش برای انتخاب جانشین از طرف باشگاه قدیمی نیز آغازشد. در این زمینه حتی نام‌های مطرحی نظیر هانس دیترفلیک و اونای امری نیز مطرح شدند و با آنها رایزنی هم صورت گرفت.
در عین حال چند تن از همکارانش از تصمیم او حمایت نیز کردند. مطرح‌ترین نمونه از این دست، «پپ گواردیولا»، سرمربی منچسترسیتی بود که در جلسه خبری عنوان کرد شاگرد سابقش حق داشته استعفا بدهد.
با این حال چند روز قبل مسئول فنی بارسا، نظرش را به کل تغییرداد و در«چرخشی ۱۸۰ درجه ای» اعلام کرد تصمیمش عوض شده تا جایی که در تیمش می‌ماند و جایی نخواهد رفت. او اظهارداشت چند ماه قبل هدفش از اعلام کناره گیری، واردکردن شوک به تیمش بوده تا بلکه بازیکنان به خود آمده و نتایج بهتری کسب کنند.
در نهایت لاپورتا، مدیر بارسلونا هم تایید کرد ژاوی یک سال دیگر در مقام سرمربی باقی خواهد ماند.
*وقتی ژاوی نظرش عوض شد
وقتی ژاوی در پایان اولین ماه سال ۲۰۲۴ آنگونه محکم و قاطع اعلام کرد برنامه اش در پایان فصل برای رفتن است، به نظر می‌آمد همه جوانب را سنجیده، اطمینان دارد و نظرش کاملا جدی است. برای این منظور او واژه‌های سختی را برگزید و خطاب به نمایندگان رسانه‌ها زد: «این برخورد ظالمانه است. شما اغلب احساس می‌کنید مورد احترام نیستید. این بار وحشتناکی بر سلامت روان است. انرژی همچنان پایین می‌آید تا جایی که هیچ منطقی هم وجود ندارد. من ظاهرا باید تصمیم مهمی بگیرم و برنامه ام برای ترک باشگاه در پایان فصل است.»
با این وجود مسئولان باشگاه برای ماندنش در ماه‌های گذشته مبارزه کردند و البته که به موفقیت هم دست یافتند. چون حالا دیگر مشخص است او حتی در تابستان و فصل بعد هم مربی تیم باقی خواهد ماند. تغییری ظاهرا غافلگیرکننده که منجر خواهد شد تا راه برای حضور فلیک یا گزینه‌های جانشینی دیگر، در بارسا بسته شود.
در ارتباط با موضوع ادامه حضور سرمربی کنونی و «مهندس پاس» سال‌های نه چند دور «بلوگرانا» می‌توان گفت، تنها موردی در تاریخ فوتبال جهان نبوده که تصمیمش را ناگهان عوض کرده و استعفای خود را پس گرفته است.در همین فصل جاری و چند هفته قبل، ستاره ایی مثل «تونی کروس» بازگشت خود را به تیم ملی آلمان جشن گرفت.
«مهندس پاس» آلمانی یک دهه اخیر رئال مادرید، نیز بعد از ناکامی در مسابقات جام ملت‌های اروپا «یورو ۲۰۲۱» که با قهرمانی ایتالیا همراه شد، از تیم ملی خداحفظی کرد. ستاره ۳۴ ساله آن موقع عنوان کرد با کناره گیری اش، راه را برای جوانان بازگذاشته و توانش را متمرکز فعالیت در تیم باشگاهی خود می‌کند.
یک سال قبل کروس حتی در مصاحبه‌ای عنوان کرد:«من تصمیمی آگاهانه گرفتم که احساسی هم نبود. به عنوان یک آدم بالغ به این نتیجه رسیدم از تیم ملی کنار بروم. به عنوان کسی که در منطقه گرایفسولد چشم به جهان گشوده و رشد کرده، یعنی به عنوان یک شهروند شمال آلمان، تصمیمی سخت و قطعی گرفتم.».
اما همین چهره پس از ۳ سال نظرش را تغییرداد. وقتی بازی‌های درخشانی با مادریدی‌ها انجا داد و یولیان ناگلسمان، سرمربی تیم ملی متقاعد شد که هافبک خوشفکر و با تکنیک مادریدی کارایی بسیاری برای تیم ملی دارد، رایزنی‌ها شروع شد. مسئول فنی تیم ژرمن‌ها بازیکن هموطنش را متقاعد کرد به «مانشافت» بازگردد. به این ترتیب به دوره کناره گیری ۳ ساله خاتمه داد و باردیگر به خدمت تیم ملی درآمد.
*نمونه‌ای به عنوان توماس مولر
یک مورد دیگر از ستاره‌های فوتبالی اخیری که از «تصمیم کناره گیری گرفته شده» خود چشم پوشی کردند، «توماس مولر»، مهاجم با سابقه تیم ملی آلمان و باشگاه بایرن مونیخ است.بعد از آنکه رقابت‌های جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه با ناکامی ژرمن‌ها خاتمه یافت، «یواخیم لو»، سرمربی وقت تیم ملی تصمیم گرفت مولر، ماتس هوملس و ژروم بواتنگ را برای همیشه از تیم ملی کنار بگذارد.
سرمربی مانشافت به زعم خود می‌خواست قدمی رادیکال بردارد و باعث ایجاد تحولاتی تازه در تیمش شود. در آن موقع از چنین تصمیمی، مولر بسیار ناراحت شد. تا جایی که در مصاحبه‌ای گفت:«اگر این آخرین حضورم برای آلمان بود، باید بگویم در مدت چندین سال همراه با تیم ملی، لذت فوق العاده‌ای بردم. در تیم ملی لحظات باورنکردنی داشتم. واقعا تلاش کردم با تمام وجودم برای تیم ملی بازی و افتخار کسب کنم.
ستاره ۳۴ ساله به این ترتیب اظهارات احساسی داشت و نزدیکانش عنوان کردند خود نیز به صورت غیررسمی از تیم ملی کناره گیری کرده است. اما وقتی بعد از دو سال، به خاطر تعصب و بازی‌های خوبش در رده باشگاهی، سرمربی پیشین با او رایزنی کرد و بعد به تیم ملی مجددا دعوت شد، استعفای پنهانش را پس گرفت و حتی به رسانه‌ها گفت:«تا زمانی که بازیکنی حرفه‌ای هستم و هر روز برای باشگاهم به زمین می‌روم و بازی می‌کنم، در اختیار تیم ملی نیز خواهم بود.»
*مسی کناره گیری کرد، اما قهرمان جهان شد
یک مورد دیگر از «کناره گیری‌های بازپس گرفته شده» نه چندان دور، به «لیونل مسی»، ابر ستاره تمام نشدنی آرژانتین ربط پیدا می‌کند.این چهره پس از باخت تیم کشورش در فینال کوپا آمریکا مقابل شیلی در سال ۲۰۱۵ از تیم کشورش خداحافظی کرد. این اتفاق سر و صدای عجیبی به پا کرد و باعث خشم هواداران بیشماری در وطن شد. در آن موقع بازیکن این روز‌های اینترمیامی امید خود را برای کسب موفقیت با تیم ملی از دست داده بود. ستاره خط حمله آن زمان بارسلونا گفت:«اگر قرار به این باشد، همه چیز برای من در تیم ملی تمام است.».
اما یک ماه و نیم بعد از این اظهارات، او به طرز شگفت انگیزی کناره گیری غیر رسمی اش را پس گرفت و در جمع خبرنگاران عنوان کرد:«من کشورم و این پیراهن را به حدی باورنکردنی دوست دارم.»
پس از آن چندین سال طول کشید تا نفرین ناکامی‌ها برای مسی شکسته شود و با تیم ملی سرانجام به قهرمان کوپا امریکا دست یابد. حتی یک سال بعد نیز در جام جهانی ۲۰۲۲ فاتح جام جهانی قطر شود.
انتهای پیام/
گزارشگر قديمى راديو دار فانى را وداع گفت